En route of op routine

We beginnen onze draai te vinden. De jongens doen het supergoed, we zijn trots op ze. Aanpassen is misschien wel makkelijker als je jong bent. Immers, papa en mem vertellen precies hoe het werkt en wat er van je verwacht wordt. Schijnbaar is er dus vertrouwen in ons als ouders. Tuurlijk maken ze andere tijden dan ze gewend zijn en krijgen ze meer indrukken. Tuben op de RIO Grande in New Mexico. Toch al gauw 2 uur heen, uurtje tuben, een schildpad spotten op de oever, picknicken met een groot onbekend gezelschap, een vreemde taal, andere smaken, lekkere temperatuur, en weer twee uurtjes terug met een lege koelbox. Inmiddels liggen ze allebei heerlijk te slapen op hun queen size bed. Achteraf een uitstekende keus omdat ze het stiekem ook nog wel fijn en veilig vinden om samen in bed te liggen, even lekker kletsen en dan snurken. 

Omdat de jongens natuurlijk nog niet naar school gaan zijn we voorzichtig begonnen met de eerste les Nederlands. We willen zo goed en kwaad als het kan voorkomen dat ze volgend jaar, bij terugkeer in Nij Beets, een achterstand hebben opgelopen. Aan de andere kant, Chris stroomt hier in de first  grade in, en gaat gewoon Engels leren lezen en schrijven. Je zou zeggen dat dat goed samen gaat met Nederlandse les. Ryan gaat naar kindergarten op dezelfde school, halverwege augustus, en zal dus voorbereid moeten worden om thuis in groep drie in te stromen. 

Ondertussen volgt Marc de verplichte English writing course waarin de op de academie gebruikte APA stijl aangeleerd wordt. De cursus duurt ongeveer 6 weken, vijf dagen in de week een dagdeel. Geen zware belasting vooralsnog. Met klasgenoten uit o.a. Rwanda, Noorwegen, Roemenië, New Zeeland, Tonga, Saudie Arabië, Nigeria, Slovenië, Kosovo, Kazachstan en Argentinië een leuk gemêleerd gezelschap waarin de zwakste schakel het tempo bepaalt. Het is trouwens gewoon nog mogelijk om in 2019 voor het eerst een touchscreen te zien of power point te ontdekken. Vooralsnog doen we het als Nederlanders best aardig hoor. 

Patricia heeft haar gewenste CAC card. Dit houdt in dat ze als spouse, de vrouw van, vrij in beweging is. De pas geeft toegang tot de shops op de base en is ook de toegangspas voor de base, vrijheid dus. Het leven op de base bevalt vooralsnog prima en we hebben het super getroffen met de buren. Aan weerszijde fijne Amerikaanse collega’s met hun gezin. Beide zijn zeer behulpzaam en altijd in voor een praatje of een borrel. Woensdag ontmoeten we Marc zijn sponsor. Aan elke internationale student wordt een Amerikaanse student gekoppeld, deze ervaren Amerikaanse onderofficier heeft als extra taak de internationale student te ondersteunen tijdens het studiejaar. Dit is ook hard nodig, alle afkortingen, Amerikaanse doctrines en onderwijsmethodes zijn ons voor een groot deel vreemd. 

Even optellen: picknicken met zowel de nieuwe als de oude families uit: Nieuw Zeeland, Engeland, Australië, Zwitserland, Noorwegen en Nederland. Twee Amerikaanse families als buren, een Amerikaanse sponsor met haar gezin, klasgenoten vanuit 4 verschillende werelddelen, een BBQ georganiseerd  door de internationale studenten en hun families van Class 69 (de oude lichting) voor de studenten en hun families van Class 70 (onze lichting) en diverse Amerikaanse civiele sponsors die we ontmoet hebben bij Johan en Caroline.

Het is toch wel een erg gave ervaring hoor.

groeten uit El Paso Texas en iedereen een super fijne week gewenst.