Springbreak in de Verenigde Staten

Februari begon zoals Januari geëindigd was. De temperaturen stegen en de winter werd verdreven. Op de school van Chris en Ryan niets anders dan lof voor de prestaties, soms hebben ze zelfs moeite om de Nederlandse woorden te vinden en schakelen ze tijdens gesprekjes net zo makkelijk over naar het Engels. De baasjes hebben zo ontzettend veel geleerd en zijn zo vreselijk gegroeid als (mini) mens. Chris pikt verschrikkelijk veel op en kan met gemak hele passages uit de Amerikaanse geschiedenis vertellen en uitleggen. Ryan, die echt geniet op school, leest en schrijft ook al in het Engels en komt zo nu en dan met woorden en uitspraken waar wij van achterover slaan. Het is een goed jaar voor de “mannen” geweest. 

Op de school van de jongens wordt eigenlijk elke week wel wat gevierd. Februari stond o.a. In het teken van Valentijn. Beide baasjes moesten van een schoenendoos een soort brievenbus maken waar alle kinderen van de klas dan iets (vooral snoep en kaartjes) indoen. Uiteraard was er op Ft Bliss ook weer genoeg te beleven, ditmaal was het centrale plein omgetoverd tot een voertuig show. Monstertrucks, brandweertrucks, tanks en ander groot rijdend materiaal stond opgesteld tussen de eettentjes en glijbanen. Een prima dag waar de jongens ook altijd klasgenootjes en vriendjes tegenkomen en zich dus uitstekend vermaken en vergapen.

Op 8 maart zijn we naar MonsterJam geweest. Een rondtrekkende competitie van Monstertrucks en een must see. Nadat we met een vertraging van 1,5 uur eindelijk het stadion in konden begon het te regenen, gewapend met regen poncho’s hebben we zo goed en kwaad als het ging echt genoten van een spectaculaire show. Springende, crashende en racende monstertrucks maakten veel goed. Een indrukwekkend spektakel,. Helemaal omdat de regen voor een glad parcours zorgde! 

Voor veel studenten aan de academy is Springbreak iets om naar uit te kijken. Veel studenten zijn hier zonder gezin omdat de opleiding maar een jaar duurt en ze daarna weer gaan verhuizen. Een mooie periode om je gezin of familie te bezoeken. Voor ons een mooie break tijdens de race naar het einde om de oneindige bucket list af te gaan werken. Helaas gooide het hier snel oprukkende Corona Virus (beperkt) roet in het eten. Twee uren voordat de VS zijn grenzen dichtgooide voor Europese vluchten zijn tante Kim en Erik aangekomen.

Het plan was om met zijn allen richting de Grand Canyon en Las Vegas te gaan alwaar onze wegen zich zouden scheiden. Kim en Erik wilden naar Los Angeles en de kust en wij via hotspots terug naar El Paso. Op vrijdag 13 februari zijn we gewoon op pad gegaan met als eerste stop Socorro New Mexico. Een klein stadje welke rond 1598 zijn naam kreeg door een bezoek van Spanjaarden aan de toenmalige bewoners, de Pilo indianen. Socorro betekent zoveel als hulp of help, de Spanjaarden kregen van de Pilo stam voedsel en drinken. Later in 1841 vond hier de slag van Valverde plaats, een van de zeldzame grote overwinningen van het zuiden tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Vanuit Socorro zijn we de volgende dag vertrokken richting Flagstaff. Flagstaff ligt centraal tussen o.a. De Grand Canyon, Sunset Crater en Bearizona Wildlife park en speelde een belangrijke rol ten tijde van Route 66. 

Op zondag zijn we eerst naar Bearizona geweest, een soort Beekse Bergen maar dan met Noord Amerikaans wildlife. Een mooie route van ongeveer 5 km tussen zwarte beren, witte en Amerikaanse Bizons, arctische en Alaska Tundra wolven en verschillende hertensoorten. Aansluitend hebben we ook het “normale” dierenpark nog bezocht en zijn we na de lunch vertrokken richting Kingman. De Grand Canyon hebben we eerst links laten liggen omdat alles er op wees dat veel grote steden en attracties hun deuren gingen sluiten ivm de Corona dreiging en ons doel was natuurlijk om ook Las Vegas te beleven. 

Kingman is het hart van Route 66 en een perfecte stop voor de laatste uurtjes naar Las Vegas. Het oude centrum ademt nostalgie. Een super leuk eetcafe in Route 66 stijl omringd door oldtimers maakte het plaatje compleet. Voor ons was Kingman niets meer dan een stop op de route maar we kunnen ons voorstellen dat de echte Route 66 freak zich hier dagen kan vermaken. 

Op de route van Kingman naar Las Vegas passeer je de Hoover Dam. Gebouwd tussen 1930 en 1936 met als doel het tegenhouden van de enorme partijen smelt water uit de Rockey Mountains, zelfvoorzienend door de verkoop van opgewekte energie en, twee jaar eerder opgeleverd dan gepland, waar zie je dat tegenwoordig nog! Uiteraard hebben we dit unieke bouwwerk meegepakt. 

Op het eind van de maandag dan toch nog Las Vegas gehaald. Wat een geweldig spektakel om op de strip te rijden. Ons bescheiden hotel lag aan de strip, het “over the top” hotel (The Venetian) van Erik en Kim op de strip. Las Vegas slaapt nooit, dag en nacht spektakel, lichtshows, billboards en extravagante figuren op straat die een graantje mee proberen te pikken. Als je denkt dat je alles hebt gezien dan moet je naar Las Vegas. Die avond hebben we met de jongens een flink gedeelte van de strip bezocht en onze ogen uitgekeken. Patricia heeft met haar zusje nog enkele dollars stukgeslagen in een casino en vanuit onze hotelkamer hebben we genoten van de prachtige fontein en licht show van het Bellatio Hotel .. voordat daar alle lichten uitgingen. Dezelfde avond kwam het bericht dat Las Vegas dicht ging op dinsdag middernacht. Onze plannen om alle bezienswaardigheden mee te pakken dinsdags vielen in het water. Een autoluwe zondag in Nederland is er niks bij, een compleet lege strip, gesloten hotspots en overal mensen met ontsmettingsmiddel en mondkapjes.

Op de valreep hebben we nog wel werelds grootste reuzenpad mee kunnen pakken welke een indrukwekkend overzicht geeft van Las Vegas. Ook de monorail, waar we de enige passagiers waren en ons van de ene naar de andere kant van de strip bracht stopte ermee nadat wij uitstapten. Las Vegas, de stad die nooit slaapt nam nu een verplichte break. Bizar maar niet meer dan terecht en noodzakelijk.

Omdat ook Los Angeles en San Diego maatregelen aan het nemen waren hebben Kim en Erik besloten ons te volgen naar Williams. Wederom een echt Route 66 stadje vlak bij de zuid ingang naar de Grand Canyon. Vertrokken vanuit Las Vegas in een korte broek en t-shirts werden we overvallen door een flinke sneeuwbui vlak voor Williams. Sterker nog, er lag gewoon 20 cm sneeuw toen we aankwamen in het laatste hotel wat zijn binnen zwembad nog open had. Geen enkel hotel mocht nog eten serveren en accepteerde nog inloop gasten. voor ons het teken om te zorgen dat we zo snel mogelijk terug in El Paso kwamen met een paar leuke uitstapjes tussendoor. 

De volgende morgen hebben we eerst Williams verkend en wat kleine Route 66 aandenken aangeschaft. Vervolgens zijn we naar de Grand Canyon south gereden. De entree was gratis omdat de toegangspoorten niet bezet waren, een Corona voorzorgsmaatregel. Ook in de Grand Canyon lag sneeuw. Prachtige indrukwekkende uitzichtpunten, prachtige kleuren, loslopende wilde rendieren, muildierherten en mega indrukwekkende rotspartijen. De Grand Canyon moet je gezien hebben. De in Williams aangeschafte nep bontmutsen voor de jongens kwamen nu goed van pas.

Inmiddels werd het ons steeds duidelijker dat het nog een hele klus zou worden om nog A: redelijke hotels te vinden op de route terug, en B: een warme maaltijd te nuttigen.  Met een gevulde koelbox en afhaalloketten bij restaurants hebben we voornamelijk gepicknickt in de auto of op de hotelkamer en dat heeft ook wel weer wat. Vanuit de Grand Canyon leidde de route ons via Camp Verde. Een klein dorp met niet al te beste hotels en als grootste trekpleister een wildlife park waar we uiteraard zijn geweest. 

Omdat we Kim en Erik het echte oude wilde westen wilden laten zien, en omdat wij het ook leuk vinden, leidde onze laatste stop naar Tombstone. The place to be om echte gunshows, cowboys en outlaw sfeer te proeven. Helaas, ook hier, gelijk bij aankomst in het hotel, kwam het bericht dat Tombstone op slot ging. Het hotel was zo goed als leeg maar bood nog wel een prima ontbijt, onze vakantie zat erop en de volgende morgen zijn we in een ruk doorgetrokken naar Ft Bliss. Maar niet zonder, zoals een echte Bonny and Clyde, alle rollen wc papier mee te nemen vanuit onze hotelkamer, iets wat we vanaf dag 1 van de vakantie gedaan hebben. Net zoals in Nederland wordt ook hier flink gehamsterd en is wc papier nergens meer te krijgen maar wij zitten de komende tijd goed in het wc-papier!

Inmiddels zitten we in een verplichte quarantaine periode van twee weken. Dat houdt in dat we thuis moeten blijven en alleen voor essentiële zaken het huis uit mogen. Kim en Erik zijn afgelopen woensdag via een omweg toch nog veilig in Nederland aangekomen. De school van de jongens is tot nader order gesloten, wij gaan er vanuit dat de school, die half mei toch al was afgelopen, niet meer open gaat. Wij stoppen nu dus met de Engelse les en gaan niet in op het aanbod voor online lessen. In plaats daarvan starten we met echt thuis onderwijs via de wereldschool zodat de jongens zich via Nederlandse online lessen zich kunnen voorbereiden op het volgend schooljaar thuis. Ook Marc zijn school is dicht, minimaal tot 23 april vinden alle lessen nu online plaats. Presentaties via de webcam en virtuele klaslokalen. 

El Paso is inmiddels in een “lockdown” en er worden serieuze maatregelen genomen. Een aantal poorten van de base zijn dicht en bij degene die open zijn wordt iedereen gecontroleerd door medisch personeel. Op het nabij gelegen oefen terrein is een tentenkamp gebouwd waar teruggekeerd personeel uit o.a. Irak en Afghanistan in quarantaine zit. Ook een aantal Amerikaanse studenten van Marc zijn opleiding zitten daar omdat ze in de Springbreak via Corona hotspots zijn gereisd. Wij hoeven de base niet af gelukkig, in de supermarkt op de base is eigenlijk alles wel te krijgen behalve wc papier tot nu toe. In deze supermarkt staan overal militairen, ze controleren tussenafstanden, maken karretjes schoon en controleren of anti-hamster regels nageleefd worden. Het is rustig op straat, het lijkt wel zondag... elke dag. Dat deze situatie nog niet voorbij is is wel duidelijk, hoe en wat het betekend voor onze terugreis en de plannen weten we niet en zien we ter zijne tijd wel. Voor nu zijn we gelukkig gezond, het zwembad is gevuld en de trampoline staat (na een hachelijk avontuur door rukwinden) weer op zijn plek.

Ook hebben we wat extra gezelligheid in huis. We zijn tijdelijk pleeggezin van een 4 maanden jonge Schnautzer miniatuur mix puppy, de asiels zitten ram en ram vol en zijn gesloten door de lockdown. De gevolgen zijn erg groot, vrijwilligers mogen niet naar binnen, er worden geen honden meer geadopteerd maar mensen kunnen nog wel honden afstaan. Dit laatste is dan ook massaal gebeurd in de laatste dagen, immers... geen werk is geen inkomen in de VS. Maar goed, we hebben haar initieel voor 4 weken, trainen en voeden haar op en gaan onze stinkende best doen om een goed adres voor haar te vinden samen met het asiel. Ze heet Nora en is verschrikkelijk leergierig, snugger en lief. Iemand?

Voor nu, blijf safe, luister naar de adviezen en zorg voor elkaar.