Elk einde is het begin van iets nieuws

Het jaar zit er zo goed als op. Het is lang stil geweest, de reden mag duidelijk zijn. We hebben ook niet zo heel veel beleefd. De COVID-19 maatregelen die ons al tijdens de Springbreak opbraken hebben een geweldige invloed gehad op de afgelopen maanden. Gelukkig zijn wij, onze families en vrienden gezond. Na een prachtige Springbreak vakantie in maart zijn Chris en Ryan niet meer naar school geweest hier. En toen het bericht kwam dat de school dit schooljaar helemaal niet meer open zou gaan hebben we de jongens uitgeschreven en zijn volle bak overgeschakeld naar de IVIO wereldschool online. We deden het Nederlands onderwijs zo af en toe al naast het “reguliere”  Amerikaanse onderwijs maar in alle eerlijkheid is de sluiting van de school een geluk bij een ongeluk. Chris heeft een gigantische inhaalslag kunnen maken met het Nederlands. Voor beide jongens geldt dat ze het echt geweldig doen. Patricia is dus naast huisvrouw (spouse) ook nog lerares en doet alles wat ze kan om de jongens op het Nederlandse niveau te krijgen. Ryan heeft inmiddels ook de smaak te pakken met het Nederlandse alfabet. De schakeling tussen Engels en Nederlands was voor Ryan toch echt het lastigste. Soms, als ze samen aan het spelen zijn, schakelen ze over op het Engels, prachtig om te horen. Ook als er buurkinderen komen zwemmen of spelen kunnen ze prima meekomen in het Engels. Waardevol. 

De academy van Marc is een week na de Springbreak overgeschakeld op online klassen. Het department of command leadership is online afgerond met mondelinge examens en een paper. Het department of professional studies is geheel online gevolgd. Het grote gemis is de interactie in een klas, de meerwaarde van het leren van elkaar, groepsdiscussies en diepgang. Het is duidelijk wennen, ook voor de instructeurs. Marc zijn studie plek hebben we verhuisd naar de garage. Ja het is daar bloedheet, de temperaturen deze week tikken met gemak de 40 graden aan, maar het is wel lekker rustig. Om deze vreselijke ontberingen de kop te bieden hebben we een zwembad, het grootste deel van de pauzes worden benut om af te koelen en te ontspannen in het water. Ja, het is afzien.

Nog 4 dagen en het studiejaar zit er op. Een geweldige ervaring met vreselijk goede, maar ook minder briljante, studenten uit meer dan 40 landen. Hoe gaaf. Een goed curriculum die ook focust op toekomstige generaties, multi domein operaties, opleiden en trainen, commandovoering en civiele accreditatie. Het bachelor in “Workforce Development and Leadership” is in de pocket! Naast de lesstof is het opgedane netwerk en de vriendengroep de we hebben gemaakt ook vreselijk waardevol. Het hele jaar kom je na elk department weer samen met je “core class”. Dit is de groep waar je je eerste department mee hebt gevolgd. Een geweldige groep professionele militairen met een goede drive en kennis, maar ook een groep die elkaar er dit jaar op momenten van verslapping bij hield en steunde. Gezegend met deze groep. Op 24 mei stonden ze met zijn allen opeens in de tuin. Patricia wist er van uiteraard. Als blijk van waardering en dank heeft Marc een originele Stetson Cavalerie hoed, compleet met alle insignes en een origineel Cavalerie Scout sabel gekregen. Om het geheel af te maken hadden ze ook een zwart gietijzeren bureau standaard laten maken.

Marc zelf heeft gepersonaliseerde coins laten maken om hier aan een select gezelschap uit delen als blijk van waardering, dit wordt super op prijs gesteld. Normaal wordt het afronden van de Sergeant Major Course immens groots aangepakt. Zo’n 700 studenten laten familieleden overkomen, vele (inter)nationale militaire gasten worden uitgenodigd en de weken voorafgaand staan in het teken van bevorderingen, waarderingen en een ‘dining out”. De “dining out” is een begrip hier, gala jurken worden afgestoft, afspraken bij de haar salon en de visagiste staan al sinds januari in de agenda voor de dames en tafel schikkingen worden vooraf afgestemd. Helaas geen gala, de gala jurk van Patricia, erg mooi trouwens, gaat ongebruikt mee naar Nederland. Ook de “graduation ceremony” gaat niet door, nou ja niet zoals het normaal zou gaan. Ditmaal is het live via facebook te volgen, vrijdag 19 juni om 09:00 uur lokale tijd (17:00 uur NLD) is er een virtuele ceremony. In de middag kunnen we op afspraak onze certificaten ophalen. We gaan uiteraard proberen er toch een feestje van te maken, het plan is om met zoveel als toegestaan in een van de hotels iets te gaan regelen. Wordt vervolgd.

Patricia heeft zich de laatste maanden naast het lesgeven aan Chris en Ryan, bezig gehouden met de voorbereidingen voor de terugkeer. De maximale 7m3 aan persoonlijke spullen die mee terug kunnen is bij elkaar geraapt en staat nu te wachten in de garage. Morgen, 8 juni, komt het verhuisbedrijf inpakken en wordt alles verscheept. Op 12 juni, als Marc naar de academy moet om zijn spullen in te leveren komt het verhuurbedrijf de inboedel ophalen en verhuizen we voor de laatste week naar een prima hotel in de stad, gelukkig is het zwembad open. 

De COVID-19 maatregelen op Ft Bliss zijn erg strikt. Bij de grote supermarkt op de base wordt je temperatuur nog steeds opgemeten en mondkapjes zijn verplicht. Alle winkelkarretjes worden gereinigd en er is een maximaal aantal “shoppers’. Ook geld er een avondklok. Om 22:00 uur moet iedereen binnen zijn. De Militaire Politie controleert erg strikt en de boetes zijn niet mild. Verder merken we nu weinig van de maatregelen, het went ook wel weer. Daarnaast spelen er hier, in de VS, ook andere zaken.

Wat voor ons wel vreselijk jammer is is de 100 miles maximale reisafstand. El Paso ligt in het westelijke puntje van Texas tegen Mexico, alle hotspots zitten op meer dan 100 miles rijden. Zo af en toe pakken we wel de auto na wat research op het net. Een bezoek aan Ft Hancock, de naam van een klein historisch plaatsje 60 miles oost van El Paso, waar in de roemruchte Mexicaanse oorlog een groot fort stond. Nu Is het niets meer dan een stoffig gehucht met wat landbouw. Ach je bent er even uit. Ook zijn we nog een keer naar Hatch gereden, de Chili hoofdstad van de Verenigde Staten. Eindelijk konden we een wereldberoemde hamburger eten bij Sparkys. De “oinkie” werd ons aangeraden. Een broodje hamburger met smeltkaas, pulled pork en groene chili's! Vreselijk lekker maar zonder een grote milkshake om de pepers te neutraliseren is het niet te doen. 

De school van Chris en Ryan heeft samen met de “activiteitencommissie” echt hun best gedaan er nog wat van te maken. Een bonte optocht met auto’s door de wijken op de base waar de leraressen en meesters uit de auto’s hingen, snoep uitdeelden en tekeningen in ontvangst namen. Ook is de lerares van Ryan persoonlijk langs gekomen om zijn certificaten en andere waarderingen te overhandigen. Zichtbaar geëmotioneerd heeft ze afscheid genomen van Ryan, een geweldige lerares die altijd net dat kleine stapje extra wilde zetten, ook voor Ryan om hem de eerste maanden te helpen. 

Onze vriendengroep begint helaas ook al langzaam uit te dunnen, de vrouwen en kinderen van zowel Jon (Noorwegen) als Dean (U.K.) zijn al naar huis. Afscheidsfeestjes zaten er niet in, een borrel en een stukje appeltaart over het hek wel. Inmiddels mogen we weer met maximaal tien personen bij elkaar komen, de dames konden dan ook nog net op tijd afscheid nemen van June (Noorwegen) vlak voor vertrek. De ochtend van vertrek zijn Patricia, Chris en Ryan snel nog even heen gelopen om ze uit te zwaaien. Afscheid nemen is lastig, Chris was wat emotioneel en ook June hield het niet droog. Iedereen is vorig jaar mei aangekomen en de contacten waren erg snel en erg goed gelegd. De band die je in zo’n jaartje opbouwt is onbeschrijfelijk. Iedereen zit in hetzelfde schuitje, de omgang is super goed maar niet verplicht en alles kan. 

Dit is ook de tijd voor de afscheid cadeautjes, zowel de buren als Johan en Caroline hebben een houten snijplank gekregen met inscriptie, de vele meegenomen klompjes, varkentjes en windmolentjes (die “Delfts blauwe miniaturen) vinden hun weg. De jaarboeken van Chris, Ryan en Marc zijn binnen, mokken met logo’s, coins en andere Amerikaans/Nederlandse geschenken vinden hun weg naar Nederland om daar, op de Leppedyk, een mooi plekje te krijgen om zo deze herinneringen levend te houden. 

Ondanks alle beperkingen, het in het water vallen van zowel de lange weekend reizen en onze eindreis naar Florida kunnen we ons nog steeds vermaken. Tuurlijk zijn sommige dagen lang en tuurlijk balen we wel van deze beperkingen maar gelukkig zijn we gezond, genieten we elke dag en zijn we hier omringd met vrienden waar we nu, de laatste twee weken, weer mee mogen samenkomen. Gisteravond hebben we op onze manier met Johan en Caroline gebarbecued, heerlijk ontspannen, goed vlees, gevulde zoete paprika’s en wat spraakwater. 

We kijken er inmiddels naar uit om weer terug te gaan, je stelt je daar ook op in. Het is tot nu een geweldig jaar en een prachtige ervaring geweest die wat ons betreft naar meer smaakt. We zullen zien wat de toekomst ons gaat brengen. Op 20 juni stappen we in het vliegtuig van El Paso naar Dallas, een paar uur later vliegen we van Dallas naar Amsterdam. Aankomst ergens in de vroege ochtend van 21 juni, de schipholtaxi is geboekt. Maar eerst, nog twee weken heerlijk genieten, goed afronden en afscheid nemen van een speciale groep mensen voordat we in Nederland weer verenigd worden met een andere speciale groep mensen; familie, vrienden, collega’s, buren en niet te vergeten onze hond Kyra. 

P.S. aanraders voor de playlist in Nederland: Darius Rucker - Wagon Wheel en Chris Stapleton - Tennessee Whiskey