September in Texas

Een jaar geleden zaten we ons voor te bereiden op de voorlichting voor dit avontuur, niet wetende dat we überhaupt een kans zouden maken. De tijd vliegt voorbij. Het eerste semester voor Marc zit er bijna op, een aantal papers en een toets verder inmiddels. Nog geen onvoldoendes dus tevreden. De jongens hebben ook hun eerste rapport meegekregen. Trots! Ze doen hun uiterste best, dat blijkt ook uit hun rapport. Natuurlijk kunnen ze (nog) niet tippen aan het niveau van hun Amerikaanse klasgenootjes maar dat verwacht ook niemand. Ze pikken heel erg veel op en vinden het leuk, dat is het belangrijkste. Zowel Chris als Ryan kunnen een gesprek in het Engels volgen en zich prima verstaanbaar maken, schrijven is nog lastig maar ook dat komt goed. 

Het weer is nog steeds prima trouwens. Overdag meestal rond de dertig maar het koelt ‘s avonds sneller af. Rond half acht is het ook al donker. De lange broeken blijven dus nog gewoon in de kast, het zwembad blijft gewoon vol en het vlees voor de avondmaal gaat negen van de tien keer op de BBQ. Chris en Ryan zijn al helemaal gewend aan de steaks, Marc ook trouwens. 

De periode van roadtripjes hebben we nog steeds achter ons gelaten, het eerste lange weekend is halverwege oktober. Voor nu doen we het met kleine uitstapjes en feestjes of etentjes bij vrienden. Zo hebben we de 7e verjaardag van Jørgen uit Noorwegen gevierd, hebben we lekker Noorse Taco’s gegeten en hebben de jongens geprobeerd de pinata kapot te slaan. Een pinata is een felgekleurd figuur gemaakt van papier mache die gevuld is met snoep. De bedoeling is om deze geblinddoekt kapot te slaan en het snoep te verdelen. De pinata wordt vaak verbonden met Mexico. Nu is het echter zo dat de pinata zijn oorsprong vind in China waar hij werd gebruikt om het nieuwe jaar te vieren. Marco Polo heeft deze traditie meegenomen naar Spanje en Italië. De Spanjaarden zouden deze traditie bij de verovering van Mexico hebben geïntroduceerd. Het is maar dat je het even weet.
 

Patrica is begonnen aan de “spouse leadership course” maar heeft vanwege een verschil van opvatting besloten deze niet af te maken. De cursus is gericht op vrouwen van Amerikaanse militairen en leert deze vrouwen hoe ze zich zouden moeten gedragen en wat ze wel en niet kunnen dragen. Daarnaast krijg je wat tips hoe een feestje te geven.  Uit alles blijkt dat de vrouw er is ter ondersteuning van de man maar niet op gelijk niveau zit. De man bepaalt en zijn carrière is sturend bij alle beslissingen. Jullie snappen dat Patricia hier geen trek in had. Daar waar wij het belangrijk vinden om gelijkwaardig te zijn en samen beslissingen te nemen, volgt de vrouw hier belangeloos haar man. 
 

Onze buren (Amerikaans) hebben een belachelijk grote RV (camper) gekocht. Ongelooflijk, uitschuifbare zijkanten, drie slaapkamers, een grote badkamer, een moderne keuken etc etc. Een aantal Amerikaanse studenten wonen daar dus ook gewoon in dit studiejaar, op een RV park. Uiteraard hebben ze deze RV getest begin september en hebben wij een weekend op hun hond gepast. Han Solo heet hij. De star wars liefhebbers moet deze naam bekend voorkomen. Een prachtige kruising tussen een Duitse herder en een Husky. We hebben Han lekker verwend en de jongens vonden het ook leuk. Uiteraard mis je op zulke momenten je eigen hond wel extra. Gelukkig wordt er uitstekend op Kyra gepast thuis en we zijn blij met de foto’s en filmpjes die we regelmatig ontvangen. 

We hebben al eens eerder gemeld dat de Amerikanen nogal grondig zijn. Patricia heeft zich weken geleden al aangemeld als vrijwilliger op de school van de jongens. Nu inmiddels 4 weken later is het eindelijk rond. Veiligheidsonderzoeken en weet ik veel wat nog meer. Inclusief uiteraard alle verplichte inentingen zoals Hepatitis A (doen we in Nederland niet), waterpokken (hebben we vast gehad maar staat niet in het inentingsbewijs) Mazelen (zelfde verhaal) etc etc. Patricia heeft sowieso de weg naar het ziekenhuis gevonden de laatste weken. Een hardnekkige bijholteontsteking, waarschijnlijk versterkt door het fijnstof en zand in de lucht, speelde haar parten. Ook hier wederom een grondige aanpak. Van 09:00 tot 13:00 onder de pannen, hartfilmpje, longfoto, bloed onderzoek, algeheel onderzoek etc. Het ziekenhuis trouwens is vergelijkbaar met een modern medisch centrum zoals wij het kennen maar dan voor militairen, dus inclusief bewaking met lange wapens. De ziekenhuis kosten zijn trouwens nogal aan de hoge kant hier, wij zijn gelukkig prima verzekerd. 

Dit geld ook voor de dierenarts by the way. Helen, de sponsor van Marc, kan hier over meepraten. Een van haar honden was ontsnapt en na een gezamenlijke speurtocht is ze 3 kilometer verderop teruggevonden. Heftig bloedend aan haar poten zijn Marc en Helen naar de dierenarts in de stad gereden terwijl Patricia zich bekommerde om haar drie dochters. Blue, de hond, moest een nachtje blijven, een teen is geamputeerd, al haar voetzolen in het verband en een stuk of 20 hechtingen op beide achterpoten. Niet schrikken, maar de eerste rekening was 1700 dollar. Hoppa. 

Het departement Joint Interagency Intergovernmental and Multionational (DJIIM) zit er bijna op. Hierna volgt DFM, Department of Force Management. De laatste weken staan in het teken van het analyseren en mogelijke wijzes van optreden ontwikkelen op Strategisch en Operationeel niveau. Het is veel informatie, veel voorschriften en publicaties lezen maar zeker interessant. Het conflict speelt zich af in de gesimuleerde landen Atropia en Ariana. Lees voor Ariana: Iran. Vanaf morgen zitten we in phase IV van het conflict, de grondoorlog is geweest en we gaan nadenken over de “stability operations”.  Om te vieren dat we phase III goed zijn doorgekomen hebben we met de klas een “pot luck” gedaan. Iedereen maakt wat lekkers voor de lunch zeg maar. Eind goed al goed. 

Vandaag, zondag, zijn we El Paso maar weer eens ingedoken. We hebben een farmersmarkt bezocht waar om 10 uur ‘s ochtends al een geweldige BBQ aanhanger stond te roken. Aansluitend zijn we naar het War Eagle museum geweest. Een flink aantal historische vliegtuigen en voertuigen vulden de hal. Zowel Chris als Ryan willen nu piloot worden, in het leger zoals ze dat zelf noemen. Genoeg dromen dus.