Kerstvakantie in de VS

Exact 2020 mile of terwijl 3250 km hebben we afgelegd in de twee-weekse kerstvakantie. De kerstvakantie zit erop en het “gewone” leven draait weer. Kerst is in de VS een vreselijk leuke periode.  Voorafgaand aan de vakantie is er een soort van kerst eindsprint. Op de school van Chris en Ryan moest je kerst sokken, een foute kerst trui of een kerstmuts dragen ook werd er een kerstboom versierd en liepen de leraren en leraressen er bij alsof ze uit een slechte kerstfilm kwamen. Vanuit de academie was er voor alle internationale studenten en hun families een prachtig georganiseerd kerstfeest. Santa die met zijn elfen kerst sokken met speelgoed en snoep uitdeelde, een soort van stoelendans voor kerst prijzen en uiteraard lekker eten en drinken, maar vooral ook genieten van geweldige collega’s en vrienden met hun gezinnen van over de hele wereld. Uniek en waardevol. 
 

Op zaterdag 21 december hebben we in alle rust de auto bepakt en zijn we afgedaald richting Tucson Arizona. De afstanden zijn immens en de snelwegen verschrikkelijk saai maar de omgeving maakt veel goed. Tucson was de eerste tussenstop op weg naar San Diego. De uitdaging met lange autoritten is om de vrede te bewaren, de boys zijn inmiddels wel wat gewend maar een paar uur stil zitten blijft toch een uitdaging. Voor ons zit de oplossing in de simpele dingen, een bezoekje tijdens de rit aan een kleine dierentuin waar je capybaras mag voeren, een patagonische mara of een tortoise konijn kan aaien verzet de gedachte en is ook nog eens hartstikke leuk. Een moment van onoplettendheid resulteerde in een aangevreten schoenveter bij Patricia veroorzaakt door een capybara. Weer een reden om de outlets te bezoeken voor nieuwe schoenen.
 

Tucson had voor ons verder weinig te bieden en na een prima nachtrust in een goed hotel zijn we op 22 december richting San Diego, California gegaan. Een rit van een dikke 400 mile door een prachtige omgeving. San Diego is geweldig en bied van alles voor iedereen. Omdat wij het leuk vinden om van alles uit te zoeken maar niks vast te leggen is het altijd maar weer de vraag wat we gaan uitspoken. Op maandag 23 december zijn we naar La Jolla gegaan. Een plek in San Diego waar zeehonden en zeeleeuwen gewoon op het strand en de rotsen liggen tussen de toeristen. Het verschil tussen zeeleeuwen en zeehonden is vooral dat zeeleeuwen oren hebben met een flapje  en zeehonden dat niet hebben. La Jolla is een gedeelte van San Diego langs de Stille Oceaan waar ook de jaarlijkse trek van walvissen plaats vind, ongerepte rotspartijen afgewisseld met luxe optrekjes en veel vis restaurantjes, tijd voor “kibbeling” dus.

De volgende dag stond in het teken van whale watching. Met een prachtig zonnetje op een flinke schuit op de stille Oceaan terwijl vrienden en familie in Nederland kerstavond vieren. Helaas, na drie uur rondvaren, grote zwermen vogels en scholen vissen najagen helemaal niks gezien. Geen enkele dolfijn of walvis die de moeite nam om even boven water een schimp op te vangen van Jan Kaas uit Holland. Het “no Cure, no pay” systeem leverde ons wel vrijkaarten op voor een herkansing een andere keer. In de middag zijn we naar de USS Midway geweest, wederom een vliegdekschip met een rijke oorlog historie welke omgetoverd is in een museum. Patricia en Ryan geloofden het wel en hebben zich vermaakt op de kade waar een handvol oude twee- en driemasters lagen naast een arsenaal aan onderzeeërs. Marc en Chris hebben de USS Midway verkend, geluisterd naar verhalen van gepensioneerde piloten en in flight simulators gezeten. 
 

Op 1e kerstdag, hadden we afgesproken met andere gezinnen uit de internationale studenten gemeenschap. Palmdale, west van Los Angeles was de volgende bestemming. In een huis, gehuurd door de Sloveense familie, hebben we samen met de Britten en New Zeelanders de eerste kerstdag gevierd. Een lopend buffet, een kerstboom met cadeautjes  voor de kinderen en veel gezelligheid. Uniek en super leuk om zo de feestdagen door te brengen. Palmdale is trouwens is gesticht door Nederlanders en Duitsers in 1886. De eerste naam was Palmenthal wat zoveel betekend als Palm Vallei.
 

De 2e kerstdag (wat hier overigens niet bestaat. Hier hebben ze kerstavond en de eerste kerstdag) werden wij, en alle bewoners van Palmdale verrast met een redelijk pak sneeuw. Het sneeuwt daar ongeveer 1 x per 10 jaar. Omdat we inmiddels geleerd hebben dat het weer slecht te voorspellen is hier hadden we een extra koffer met dikke jassen, handschoenen en winterschoenen ingepakt.  Lekker in de sneeuw ravotten, een sneeuwpop maken en aansluitend door naar Los Angeles. Sommige dingen moet je gewoon gezien hebben. Het Hollywood sign bijvoorbeeld. Vanuit Griffith Park LA heb je een prachtig uitzicht over de stad en op het Hollywood sign. Het Griffith observatorium is een uitkijkpunt en tentoonstellingsruimte op een berg centraal in LA. Het grappige is dat we wakker werden in Palmdale met sneeuw en dat er in LA, een uurtje rijden, geen vlokje is gevallen. Na de poseer sessie voor het Hollywood sign moesten we natuurlijk ook de “ Walk of Fame” in Hollywood bezoeken.
 

Down Town LA draait om toeristen, chaos, druk en onoverzichtelijk maar wat een geweldige ervaring om daar te lopen en indrukken op te doen. Alles ademt beroemdheden. Niet alles is trouwens koek en ei in LA. LA is overspoelt met daklozen, meer dan 60.000 mensen kunnen het niet voor elkaar krijgen om een huis of appartement te huren. Onder viaducten, langs doorgaande wegen en in parken ontstaan hele gemeenschappen en mini dorpen van karton, hout en tenten. Op de terugweg naar ons hotel in Palmdale zijn we in een aardige sneeuwstorm beland, met 5 mile per uur op een 12-baans snelweg van LA naar Palmdale is een avontuur op zich, helemaal als men niet gewend is om in sneeuw te rijden. 
 

Eigenlijk zouden we na LA richting Las Vegas rijden om zo een mooi rondje te maken. Maar, zoals gezegd maken we geen reserveringen en hebben we besloten om dat in maart te gaan doen. San Diego beviel uitstekend en er was nog genoeg te zien. Vrijdag 27 december de koffers dus weer ingepakt om eerst in LA ons te vergapen aan de rijkdom in Beverly Hills en Rodeo Drive. Zoals eerder gezegd, sommige dingen moet je gewoon gezien hebben. Aan het einde van de ochtend zijn we naar Santa Monica Pier gegaan. Overvol maar wat een geweldige plek, grote brede stranden, heerlijk patatje met kibbeling, straatartiesten en een permanente kermis met reuzenrad. 
 

De volgende stop was San Clemente. Een klein authentiek dorpje tussen LA en San Diego. San Clemente doet denken aan een Grieks vissersdorpje, alle huizen en gebouwen zijn wit, smalle straatjes en een prachtige pier met een super schoon strand. Na het aanhoren van wat visserslatijn op de pier waarbij de jongensuitleg kregen over het schoonmaken van vis hebben we heerlijk op het strand en in het water genoten van het prachtige weer. In de middag zijn we nog naar Dana Point gereden. Dana Point is menigmaal in het nieuws geweest doordat de grote populatie zeeleeuwen voor nogal wat overlast zorgt. Ze klimmen in en op boten, schijten overal neer, vechten met rivaliserende mannetjes op de boten en zijn er met geen stok van af te krijgen.  Achteraf gezien is San Clemente een plek waar we wel langer hadden willen blijven, maar ja, we blijven Nederlanders en er wachtte nog een gratis walvis boottocht in San Diego. 
 

Zondag 29 december zijn we de geschiedenis in gedoken van San Diego, het historische “old town” verteld in een prachtige gerestaureerde omgeving het verhaal van de eerste bewoners. Vrijwilligers in historische kleding vertolken allemaal een specifieke rol wat het tot een soort levend museum maakt. Chris is verzot op geschiedenis en kan inmiddels verhalen in het Engels uitstekend volgen. Een ander bolwerk van geschiedenis in San Diego is Point Loma. De eerste locatie waar Spaanse ontdekkers aan wal zijn gekomen en een vuurtoren hebben gebouwd als herkenningspunt. 
 

Op maandag 30 december hebben we onze tegoedbon voor de walvis boottocht verzilverd. En hoe! Honderden dolfijnen rond de boot toonden hun kunsten en hun nieuwschierigheid, een prachtig schouwspel. Geen walvissen helaas maar de “bottle nose” en “common” dolphin maakten veel goed. In deze periode hebben alle zee zoogdieren jongen en daarom trekken ze via de kust van San Diego naar het zuiden voor warmere gebieden en betere visgronden. Dus naast de volwassen dolfijnen hebben we ook veel kleine en puberende acrobaten gezien. 

Omdat aan alle dingen een eind komt en ons rondje California en Arizona was veranderd in een haak langs de kust moesten we nog flink wat mile afleggen om weer richting “huis” te komen. Als tussenstop op de route hebben we gekozen voor Phoenix. Maar niet voordat we op de route San Diego - Phoenix het middelpunt van de aarde hebben bezocht. Dat dit niet het echte centre of the world is weten ze daar ook wel en als je wilt weten waarom dit het centre of the world wordt genoemd moet je in de buidel tasten om de geschiedenis van de familie van Martin en Nora Nee aan te horen, zo speciaal was het nou ook weer niet. 

Oudjaarsdag in Phoenix viel wat tegen, (knal-)vuurwerk is beperkt tot enkele georganiseerde locaties in verband met overlast voor veteranen(!) en dieren. Vanuit ons hotel konden we enkel wat vuurwerk boven de stad zien en stelde het verder weinig voor. Nieuwjaarsdag zijn we naar een pretpark gegaan waar we de hele dag in achtbanen en andere attracties hebben gezeten zonder wachtrijen, want wie gaat er nou op nieuwjaarsdag naar een pretpark? 

Op 2 januari hebben we de koffers weer ingepakt en Phoenix verlaten om via de laatste tussenstop/overnachting in Wilcox weer naar El Paso te gaan. Wilcox is een stadje met een rijke geschiedenis als doorvoer haven van vee via de spoorlijnen. Daarnaast lag het oude Fort Bowie net naast Wilcox. Fort Bowie is een van de vele oude forten langs de grens met Mexico vanuit de late 19e eeuw. Fort Bowie en de daar gelegerde militairen in die tijd speelden ook een belangrijke rol in de onderdrukking van de vele native Americans (indianen). Vele veldslagen en moordpartijen hebben hier plaats gevonden om de native Americans in het aan hun toegewezen reservaat te houden. Tijdens onze rit over onverharde wegen door dit reservaat rende er ook nog een coyote voor onze auto langs. Wat een schitterend gezicht als de natuur zo dichtbij komt. 

De volgende morgen zijn we via een dinosaurus museum in Phoenix en een super leuke struisvogel farm weer naar huis gegaan. Zoals eerder gezegd moet je af en toe even stoppen tijdens de lange ritten, gelukkig is het aanbod groot. Ditmaal kwamen we terecht in een prachtige boerderij omgeving, erg schoon, ruim opgezet en aandacht voor de leefomstandigheden van de dieren die daar zaten. Aaien en voeren van pijlstaart roggen, voeren van struisvogels, geiten, herten en ezels die zeer mak zijn en uit je hand eten.  

De vakantie zit erop en het ritme is weer opgepakt. De jongens hadden alle twee deze week een prima rapport voor hun tweede semester. Een super trotse papa en mem hebben dat natuurlijk met hun gevierd door gezellig samen een lekkere dikke pizza in de stad te eten. In overleg met de leraar van Chris schakelen we met het huiswerk en lezen over op het Nederlands, hij spreekt inmiddels zo goed Engels dat hij in de klas goed mee kan komen. Maar de aandacht voor de Nederlandse taal is nu belangrijker om ervoor te zorgen dat hij straks thuis gewoon weer kan instromen. Ryan is al een echt Amerikaans kindje geworden en spreekt ook vloeiend Engels, benieuwd hoe dat thuis straks gaat in groep 3. 

Voor Marc is de eindsprint van het derde departement ingezet wat betekend dat ook hij over de helft zit op de academie. Patricia combineert het hiken in de bergen met het zoeken naar speciale stenen samen met de buurvrouw, rock hunting noemen ze het. Volgend weekend wordt Chris 7 jaar, zijn verjaardag valt in een lang weekend en we vieren het in Silver City New Mexico. Wij hebben een blokhutje gehuurd in de bossen en bergen, de buren zijn er ook in hun 2e huis op wielen. Kampvuurtjes, stenen zoeken en voor de rest zien we het wel. We genieten en dat is het belangrijkste.

In februari komen onze opvolgers alvast een weekje langs om een aantal zaken te regelen zoals een huis en voor de kinderen een school uit te zoeken en om kennis te maken. Het gaat snel, de tijd vliegt en ondertussen zijn we de vakantie in maart en de vakantie aansluitend op de graduation van Marc aan het plannen. Zoals het nu staat komen we ergens in de eerste week van juli weer thuis, het is maar dat jullie het weten.